Πόσες φορές δεν μας έχει τύχει, παρατηρώντας, για παράδειγμα, τη συμπεριφορά μιας φίλης μας απέναντι στα παιδιά της, να διακρίνουμε ότι στο ένα φέρεται πιο ευνοϊκά, πιο προστατευτικά, ότι του έχει αδυναμία, όπως συνηθίζουμε να λέμε; Ακόμα κι εμείς οι ίδιοι, αν έχουμε αδέρφια, αποκλείεται να μην έχουμε αισθανθεί το ίδιο, να μην έχουμε νιώσει ότι ο ένας γονιός μας «ξεχωρίζει» με κάποιον τρόπο το ένα παιδί από το άλλο.
Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Από πού πηγάζει και πώς μπορούμε, ως γονείς, να το αντιμετωπίσουμε;
Τι σημαίνει «έχω αδυναμία σε ένα παιδί»;
Καταρχάς, για να είμαστε σαφείς, πρέπει να πούμε ότι η αδυναμία και η αγάπη είναι δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα. Εννοείται πως οι γονείς αγαπούν εξίσου τα παιδιά τους, ωστόσο, συχνά χωρίς να το καταλαβαίνουν, φέρονται λίγο διαφορετικά, πιο ευνοϊκά στο ένα σε σχέση με το άλλο. Συνήθως το «ευνοημένο» παιδί είναι το πιο μικρό, το πιο χαδιάρικο ή το λιγότερο κοινωνικό και πιο ανασφαλές, ή -το πιο συνηθισμένο- το παιδί του αντίθετου φύλου – π.χ., η μαμά έχει συνήθως αδυναμία στον γιο της.
Ωστόσο, δεν πρέπει να νιώθετε τύψεις γι’ αυτό. Είναι πολύ ανθρώπινο και κατανοητό, αρκεί να μπορείτε να το διαχειριστείτε ώστε να μη νιώθει μειονεκτικά το άλλο παιδί και να μη δημιουργούνται προβλήματα στην οικογένεια.
Πώς να μην «ξεχωρίζω» τα παιδιά μου;
Το να φερόμαστε εξίσου δίκαια στα παιδιά μας και να μη φαίνεται η αδυναμία που έχουμε σε κάποιο από αυτά δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση και χρειάζεται διαρκή προσπάθεια. Το πρώτο βήμα είναι να το καταλάβουμε και να το παραδεχτούμε. Όσο πιο γρήγορα συμβεί αυτό τόσο το καλύτερο.
Από κει και πέρα, υπάρχουν κάποιες απλές αλλά πολύ σημαντικές κινήσεις που μπορούμε να κάνουμε για να φέρουμε ισορροπία στη συμπεριφορά μας.
1) Να βρούμε τα θετικά χαρακτηριστικά του «παραγκωνισμένου» παιδιού. Πρώτα απ’ όλα, πρέπει να σταματήσουμε να το συγκρίνουμε με το πιο ευνοημένο παιδί. Σίγουρα έχει θετικά στοιχεία στον χαρακτήρα του, ακόμα κι αν το θεωρούμε διαφορετικό. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να τα εντοπίσουμε και να πιστέψουμε σε αυτά.
2) Μόλις γίνει αυτό, χρειάζεται να αρχίσουμε να το επιβραβεύουμε. Είτε πρόκειται για πράξεις είτε για συμπεριφορές, είναι πολύ σημαντικό να δείχνουμε στο παιδί μας ότι αναγνωρίζουμε τα θετικά στοιχεία του.
3) Ειλικρίνεια. Τα παιδιά πάντα εκτιμούν το να τους μιλάμε ειλικρινά. Έτσι, είναι προτιμότερο πολύ απλά να τους εξηγήσουμε πως όταν επιβραβεύουμε το αδελφάκι τους δεν το κάνουμε επειδή είναι καλύτερο, πως οι άνθρωποι διαφέρουν μεταξύ τους και είναι καλοί σε διαφορετικά πράγματα. Με αυτόν τον τρόπο και θα πάψουν να νιώθουν παραμελημένα και θα καταλάβουν ότι διακρίνουμε τα ιδιαίτερα στοιχεία τους.