Η εικόνα ενός παιδιού που, ενώ παίζει με τα παιχνίδια του, ανοίγει ολόκληρους διαλόγους, για παράδειγμα ανάμεσα στις κούκλες, μας είναι πολύ γνώριμη.
Όπως και το να έχει ένα αγαπημένο κουκλάκι που του μιλά και δεν το αποχωρίζεται σχεδόν ποτέ, ακόμα και όταν κοιμάται.
Τι γίνεται, όμως, όταν το παιδί μας μάς… συστήνει τον φανταστικό φίλο του;
Κι όμως, είναι συνηθισμένο φαινόμενο
Παλαιότερα υπήρχε η αντίληψη ότι τα παιδιά που επινοούσαν φανταστικούς φίλους δεν ήταν φυσιολογικά, ότι αυτό οφειλόταν σε ψυχολογικούς παράγοντες και έκρυβε διάφορους κινδύνους για την πνευματική και νοητική του εξέλιξη.
Στις μέρες μας, όμως, οι επιστήμονες έρχονται για να μας διαβεβαιώσουν ότι το φαινόμενο αυτό όχι μόνο είναι απόλυτα φυσιολογικό (με την προϋπόθεση ότι το παιδί ανήκει στην προσχολική ηλικία), αλλά και ότι εμφανίζεται πολύ συχνά, σε ποσοστό περίπου 60%-65%.
Γιατί συμβαίνει;
Σύμφωνα με τους ψυχολόγους, τα παιδιά μέχρι την ηλικία περίπου των 6 ετών δυσκολεύονται πολλές φορές να διαχωρίσουν το αληθινό από το φανταστικό και γι’ αυτό επινοούν φίλους. Αφενός αυτό τα βοηθάει στο παιχνίδι, αφετέρου τα κάνει πιο δημιουργικά, γιατί νιώθουν ότι έχουν έναν σύμμαχο, έναν άνθρωπο που μπορούν να κάνουν πολλά πράγματα μαζί και να του εμπιστευτούν τα πάντα. Επιπλέον, μπορούν να του μιλήσουν για ό,τι τα απασχολεί και έτσι να εξωτερικεύσουν τα άγχη και τους προβληματισμούς τους.
Μάλιστα, έρευνες έχουν αποδείξει ότι τα παιδιά που έχουν φανταστικούς φίλους είναι πολύ πιο κοινωνικά και λιγότερο ντροπαλά από άλλα παιδιά, που δεν έχουν. Επομένως, όχι μόνο δεν πρέπει να ανησυχούμε αν μας συστήσει το παιδί μας τον φανταστικό φίλο του, αλλά και να αποδεχτούμε αυτή τη «φιλία».
Πώς πρέπει να φερθούμε;
Πρώτα απ’ όλα με ψυχραιμία. Χρειάζεται να δείξουμε στο παιδί ότι δεν μας φαίνεται περίεργο που έχει έναν φανταστικό φίλο και να καταλάβει ότι τον αποδεχόμαστε πλήρως. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να σταματήσουμε να φροντίζουμε για την κοινωνικοποίησή του, καθώς επιβάλλεται να βρίσκεται με άλλα παιδάκια και να κάνει παρέα μαζί τους.
Επίσης, καλό είναι να είμαστε σε επικοινωνία με το σχολείο, για να μαθαίνουμε αν και σε ποιον βαθμό η ύπαρξη φανταστικού φίλου επηρεάζει τη συμπεριφορά του μέσα στην τάξη.
Γενικά, όμως, δεν χρειάζεται να ανησυχήσουμε, εκτός και αν η συγκεκριμένη κατάσταση γίνει πιο μόνιμη, δηλαδή επεκταθεί μετά την ηλικία των 7 ετών, οπότε θα πρέπει να συμβουλευτούμε κάποιον ειδικό.