Οι πιο πολλές (και πολλοί) από εμάς συνηθίζουμε κάθε Πρωτοχρονιά να θέτουμε μεγαλεπήβολους στόχους για τη χρονιά που “ξημερώνει”.
Οι… προγραμματικές μας δηλώσεις είναι πάντοτε πολλά υποσχόμενες, όντας πεπεισμένοι ότι με το ξημέρωμα της νέας χρονιάς θα αλλάξουμε αυτόματα κι εμείς. Όπερ σημαίνει ότι θα γίνουμε πρότυπα υπευθυνότητας, οργανωμένοι, θα κόψουμε τις καταχρήσεις, θα βρούμε νέα δουλειά, ταίρι και θα ζήσουμε happily ever after.
Οι υποσχέσεις που δίνουμε στον εαυτό μας κάθε Ιανουάριο, συνήθως πάνε στράφι, καθώς για να διαπιστώσουμε μετά από λίγο καιρό πως ούτε και φέτος καταφέραμε να τις κρατήσουμε.
Αυτό όμως που συμβαίνει στην πραγματικότητα είναι ότι δίνουμε υποσχέσεις τις οποίες δεν κρατάμε, βασανίζοντας τους εαυτούς μας με μεγαλεπήβολα σχέδια και στόχους τους οποίους τελικά δεν πραγματοποιούμε.
Τις περισσότερες φορές, όταν πλησιάζει το τέλος μιας χρονιάς, κάνουμε τον απολογισμό μας, την αυτοκριτική μας, διαπιστώνουμε τα λάθη ή τους κακούς χειρισμούς μας, τις αδυναμίες μας και τι θα έπρεπε να είχαμε κάνει καλύτερα. Κι αυτό συμβαίνει, θεωρώντας ότι η νέα χρονιά, όπως και κάθε τι νέο, μας δίνει την ευκαιρία για μια καινούργια αρχή. Όμως, η νέα χρονιά δεν αποτελεί από μόνη της αφετηρία προσωπικών αλλαγών.
Τα resolutions, οι υποσχέσεις που δίνουμε στους εαυτούς μας για την νέα χρονιά, θεωρούνται ως η πεμπτουσία του να θέτουμε στόχους. Αν δεν θέσουμε στόχους πώς θα τους πετύχουμε, άλλωστε;
Οι στατιστικές καταδεικνύουν ότι μόλις το 12% όσων θέτουν resolutions τελικά καταφέρνουν να τηρήσουν τις υποσχέσεις τους. Το γεγονός ότι δεν τηρούμε αυτές τις υποσχέσεις συχνά οφείλεται στο ότι δεν έχουμε κάνει καλό προγραμματισμό. Έτσι, πολλές φορές θέτει κάποιος μεγάλους στόχους και κάνει μεγαλεπήβολα σχέδια, χωρίς όμως να σχεδιάζει σωστά και να προχωρά βήμα-βήμα.
Θα πρέπει να μην ξεχνάμε ποτέ ότι τίποτε δεν συμβαίνει χωρίς κόπο και χωρίς επένδυση χρόνου. Επίσης, δεν πρέπει να αντιμετωπίζουμε τις όποιες αποφάσεις μας σαν καταναγκαστικά έργα, σαν κάτι το οποίο οφείλουμε να κάνουμε και το «χρωστάμε» όχι μόνο στον εαυτό μας, αλλά και στον κοινωνικό μας περίγυρο.
Πολλές φορές παρασυρόμαστε και θέτουμε έναν μεγάλο στόχο, χωρίς να προγραμματίσουμε πώς ακριβώς θα τον πετύχουμε και χωρίς να το κάνουμε με σταδιακό τρόπο. Πολλές φορές δίνουμε μεγαλόστομες υποσχέσεις στον εαυτό μας, χωρίς όμως να είμαστε πραγματικά έτοιμοι να τις πραγματοποιήσουμε, με αποτέλεσμα να μην έχουμε εσωτερικό κίνητρο και στην παραμικρή δυσκολία ή αντιξόοτητα να παρατάμε την προσπάθεια.
Επίσης, όταν δεν έχουμε ένα οργανωμένο σχέδιο δράσης εύκολα δίνουμε υποσχέσεις αλλά δύσκολα τις τηρούμε. Αλλες φορές πάλι, υπάρχει ένα σχέδιο, αλλά είναι τόσο άκαμπτο και χωρίς εναλλακτικές, που εύκολα τα παρατάμε στην πρώτη δυσκολία.
Πιο ρεαλιστική προσέγγιση είναι να θέτουμε στόχους όταν θεωρούμε ότι είμαστε έτοιμοι και οι συνθήκες της ζωής μας κατάλληλες. Ίσως οι στόχοι αυτοί να φαίνονται εκ πρώτης όψεως μικροί και ταπεινοί, ωστόσο αν είναι ρεαλιστικοί και επιτευχθούν θα φέρουν μεγάλη χαρά και ικανοποίηση. Δεν χρειάζονται μεγάλα σχέδια κι αλλαγές για όλο το χρόνο. Μικρές, χειροπιαστές, ποιοτικές αλλαγές στη ζωή μας είναι σημαντικές όταν έχουν προσωπική σημασία για εμάς τους ίδιους.