Παρόλο που προσωπικά δε συμφωνώ καθόλου με το ρητό «οι άνδρες δεν κλαίνε» (απλά πολλοί το κάνουν κρυφά), ας ξεκινήσουμε με την παραδοχή πως πράγματι οι γυναίκες κλαίμε πιο εύκολα από το «ισχυρό» φύλο. Αυτό μάλιστα εξηγείται κι επιστημονικά, αφού η γυναικεία ορμόνη προλακτίνη έχει μικρότερες αντιστάσεις στο κλάμα συγκριτικά με την αντίστοιχη τεστοστερόνη των ανδρών. Για να μην αναφέρουμε το γεγονός ότι οι γυναίκες είναι περισσότερο εκτεθειμένες στις ορμονικές και συναισθηματικές αλλαγές λόγω της κύησης, της εμμήνου ρύσεως, της εγκυμοσύνης, της μητρότητας κτλ…
Γιατί κλαίμε; Η αιτία συχνά διαφέρει και το χειρότερο είναι ότι πολλές φορές μπορεί απλά να μην τη γνωρίζουμε! Σου λέει, είναι δάκρυα χαράς, κλαίω από τα νεύρα μου, μ’ έχει πιάσει μία νοσταλγία, περιμένω ν’ αδιαθετήσω και νιώθω ευάλωτη, συγκινήθηκα από την ταινία ή την τάδε μουσική νότα… Μα πόσες πια δικαιολογίες θα σκαρφιστούμε για το κλάμα;
Έρευνες δείχνουν πως ουσιαστικά δεν υπάρχουν θετικοί λόγοι για τους οποίους κλαίμε. Το τεκμηριώνουν μάλιστα λέγοντας πως σε μία πολύ ευτυχισμένη στιγμή, συνήθως αναπολούμε μία άλλη λιγότερο ευχάριστη έως και δυσάρεστη προκειμένου ν’ αντισταθμίσουμε τη χαρά. Για παράδειγμα, είμαστε στο reunion παλιών συμμαθητών και μας πιάνει μία συγκίνηση… δεν κλαίμε από χαρά, τονίζουν οι σχετικές μελέτες, αλλά από λύπη για το χρόνο που χάσαμε με τους συγκεκριμένους ανθρώπους. Ή σ’ ένα γάμο- που εμένα πάντα με πιάνουν τα κλάματα και δεν ξέρω το λόγο αφού δε με κατατρέχει το σύνδρομο του «εγώ πότε θα παντρευτώ;»- οι ψυχολόγοι λένε ότι πολύς κόσμος κλαίει όχι από συγκίνηση ή χαρά αλλά λόγω του ότι συνειδητοποιεί πως μία ανέμελη, χωρίς πολλές ευθύνες και δεσμεύσεις φάση της ζωής τελειώνει… Αυτό ξαναπές το!
Μία άλλη θεωρία ωστόσο μας θέλει να κλαίμε όντως από χαρά, στην προσπάθειά μας να τη διαχειριστούμε. Πως ν’ αντέξω τόση χαρά; Όλος αυτός ο πανικός ή έστω η αδυναμία να διαχειριστούμε ακόμη και τα θετικά συναισθήματα, μάς οδηγεί να βάλουμε τα κλάματα.
Το κλάμα κάνει καλό
Κλάψτε, κλάψτε για να εκτονωθείτε, για να «αποτοξινωθείετε» από οτιδήποτε σας βαραίνει, σας χαλάει την ψυχολογία και τελικά κάνει κακό στην υγεία σας. Τι κι αν δείξετε αδυναμία; Το ζήτημα είναι να νιώθετε καλά και να παραμένετε άνθρωποι με όλες τις φυσιολογικές συναισθηματικές λειτουργίες. Έχετε φανταστεί πόσο χειρότερο θα ήταν αν δε μπορούσατε να κλάψετε; Το ίδιο άσχημο με το να θέλεις να δείξεις την αγάπη σου και να μη μπορείς…
Οκτώ στους δέκα ανθρώπους που βάζουν τα κλάματα, ακόμη και χωρίς ιδιαίτερο λόγο, μετά δηλώνουν πως αισθάνονται πολύ καλύτερα. Όπως το γέλιο έτσι και το κλάμα «καθαρίζει» τις τοξίνες από τον οργανισμό, «αδειάζει» το μυαλό από τις αρνητικές σκέψεις και προσφέρει καλύτερη υγεία. Ειδικότερα όμως, σύμφωνα μ’ έρευνες του Tilburg University στην Ολλανδία, το κλάμα…
• Τονώνει το παρασυμπαθητικό του νευρικού συστήματος, ενισχύοντας το αίσθημα της χαλάρωσης.
• Απελευθερώνει οπιοειδή, δηλαδή όλα εκείνα τα φυσικά χημικά που μας κάνουν να νιώθουμε χαρούμενοι, ήρεμοι κι ευτυχισμένοι.
• Απελευθερώνει επίσης την ωκυτοκίνη, ορμόνη που συνδέεται με τη δοτικότητα, το δέσιμο, την πίστη- εμπιστοσύνη και τη μείωση του stress.
Το μεγαλύτερο όμως πλεονέκτημα εκτιμούν πως έρχεται από την αγάπη και τη συμπόνια- όχι τον οίκτο- που δείχνουν οι δικοί μας κι όχι μόνο άνθρωποι όταν μας δουν σε μία τέτοια κατάσταση. Τότε συνειδητοποιούμε πόσο σημαντικές είναι οι ανθρώπινες σχέσεις κι οι δεσμοί που αναπτύσσουμε με τους γύρω μας.
Τέλος κλινικοί ψυχολόγοι τονίζουν ότι το να καταπιέζουμε συνεχώς αυτά που νιώθουμε, από φόβο μη δείξουμε αδυναμία ή έστω στη σκέψη ότι δεν πρέπει εδώ, όχι μπροστά σ’ εκείνον ή εκείνη κτλ., μειώνει τα επίπεδα της ενέργειας στο σώμα, αποδυναμώνει σταδιακά το ανοσοποιητικό σύστημα και μπορεί τελικά να κάνει χειρότερο κακό και στη σωματική μας υγεία. Πέρα από την ψυχολογική που δε θα πρέπει σε καμία περίπτωση να υποτιμούμε… Αντίθετα να τη θέτουμε ως προτεραιότητα.